قـــلــم برداشتــــم تا عشـــق و دنیـــا را معنـــا کنم
عشـــق و دنیایــــی که هر لـــحظـــه اش خاطــــره ایســـت
بـــه هـــر طـــرف نگریستــــم غمــــی دیـــدم
بـــه هــــر جهـــت نگــــاه کــــردم غصــــه ای بـــود بــــه بـــزرگی صخـــره !
دنیــــا بـــود ، غـــم بـــود ، عشــــق بـــود ، مـــن بــــودم و قلــــم
قلــــم مـــی گریــــست و مـــن اشک مـــی ریختــــم
قلـــم نالـــه می کــــرد و مــــن فریـــاد مــی زدم
چـــــه می تــــــوان کـــــرد ؟
قســـــم خـــوردم کـــه دنیــا و غمهـــایش را فرامـــوش کنـــم ولی نمــــی شد
دلــــم می خـــواست قلـــم را بشکنـــم تا دیـــگر ننویســـد
تـــا دیـــگر از سیاهـــی قلـــم اثــــری نمـــاند ، امــــا نتوانستــــم
چــــون قلـــم مـــرا شکســـت و اشکهـــایـــم را جــاری کـــرد
بــــاز سکـــــوت کــــردم
بـــاز هـــم با قلـــم ، غـــم عشـــق و زندگــی را نوشتــم
باز در سکــوت تاریـــک خود ، اشـــک ریختـــم !
و در تاریـــکـــی شبــهــای بـــی ستـــاره ی قلبـــم ، جـــان دادم
تبادل
لینک هوشمند
